Toekomstige bewoners op Locatie Sportlaan
Wie straks tijdelijk op de opvanglocatie aan de Sportlaan woont is nog niet bekend. Toch wil de gemeente alvast een indruk geven wie deze nieuwe buren kunnen zijn.
Daniël, Ali en Yasmin, 3 mensen in een vergelijkbare situatie, stellen zich aan u voor.
Vroegere bewoner Daniël Wolf: ‘De Permanente Winteropvang gaf mij de rust om na te denken over wat ik met mijn leven wilde.’
‘Ik ben Daniël, 49 jaar. Begin 2024 kwam ik terecht in de Permanente Winteropvang aan de Sportlaan. Daarvoor had ik lange tijd op straat geleefd. Ik sliep vaak in de nachttrein, douchte op de sportschool, at op mijn werk. Van buiten leek het alsof ik alles op orde had. Maar ik was niet tevreden, kropte dingen op en dronk steeds meer bier en wijn om niet na te hoeven denken.
Zwaar ongeluk
Ik heb geen geweldige jeugd gehad. Meer wil ik daar liever niet over kwijt. Ik voel me niet zielig en ben zelf verantwoordelijk voor mijn problemen. In 2022 kreeg ik een zwaar ongeluk op mijn racefiets. Ik bleef veel alcohol drinken, kreeg black-outs en moest steeds vaker worden opgehaald door de ambulance. Uiteindelijk was het een lieve verpleegkundige die er, met zachte hand, voor zorgde dat ik naar verslavingskliniek Brijder ging.
Naar de Permanente Winteropvang
Toen ik afgekickt was, belandde ik in de winterkoudeopvang. Dat was een onrustige plek. Gelukkig kon ik na een paar weken doorstromen naar de Permanente Winteropvang. Daar kreeg ik rust en een luisterend oor. Voor het eerst in lange tijd dacht ik weer na over de toekomst. Ik wilde hetzelfde werk gaan doen als de mensen die mij nu hielpen.
Begeleiding dakloze mensen
Inmiddels woon ik een locatie van het Leger des Heils en heb ik weer contact met mijn familie. Ik werk nu als vrijwilliger bij verschillende organisaties in Den Haag, waar ik dakloze mensen begeleid. En ik wil starten met een opleiding Sociaal Werk voor Ervaringsdeskundigen.
Permanente Winteropvang belangrijk
Ik begrijp dat sommige buurtbewoners niet zitten te wachten op dakloze mensen als buren, maar het is heel belangrijk dat er plekken als de Permanente Winteropvang bestaan. Want dakloosheid kan iedereen overkomen. Maar met de juiste hulp kun je er dus ook uitkomen.’
Ali bouwt aan zijn toekomst in Scheveningen
Mijn naam is Ali, ik ben 28 jaar en kom uit Syrië. Na een lange reis door Nederland, langs verschillende asielzoekerscentra in het noorden en westen van het land, kwam ik uiteindelijk in een AZC in Gouda terecht. In 2023 kreeg ik mijn verblijfsvergunning. Ik werd toen gekoppeld aan de gemeente Den Haag. Sindsdien woon ik in Scheveningen.
Ik was erg blij dat ik mijn verblijfsstatus kreeg. Het gaf me hoop en de kans om een nieuw leven op te bouwen. Ik weet dat veel mensen lang moeten wachten op een vaste plek. Daarom ben ik dankbaar voor deze kans.
De eerste stappen in Scheveningen
In het begin was het wennen. Sommige mensen in Scheveningen waren kritisch. Zelfs mijn buren keken me eerst vreemd aan. Hun blik leek te zeggen: ‘Jij bent anders’. Sommigen groetten mij niet terug. Veel mensen oordelen op basis van uiterlijk.
Maar ik ben sociaal en maak makkelijk contact. Na een gesprek zien mensen wie ik écht ben. Sommigen worden vrienden, anderen blijven op afstand. Gelukkig zijn er ook mensen die wel openstaan voor contact. Mijn buren zien mij nu als een gewone man die de taal leert, werkt en wil meedoen in de samenleving. Hun blik is veranderd.
Meedoen in de samenleving
Op dit moment volg ik een inburgeringstraject via Sagénn. In november doe ik staatsexamen Nederlands. Ondertussen solliciteer ik in de civiele techniek. Ik wil graag werken als civiel ingenieur.
Om sneller Nederlands te leren en deel uit te maken van mijn buurt, werk ik soms als oproepkracht in een supermarkt. Zo leer ik veel mensen kennen. Een collega vertelde dat hij nog nooit contact had gehad met iemand met een andere achtergrond. Dat verbaasde mij, maar ik voelde me ook vereerd.
Mijn advies aan iedereen, ongeacht afkomst: wees actief, maak contact en blijf nieuwsgierig. Zo bouwen we samen aan een betere samenleving.
Yasmin hoopt weer als arts te werken
Mijn naam is Yasmin. Ik ben 35 jaar en kom uit Jemen. In Jemen werkte ik als basisarts en als dermatoloog. Ook werkte ik voor UNICEF aan projecten over gezondheid en voeding. Mijn werk was belangrijk voor mij, want ik kon mensen helpen. Zelfs tijdens de oorlog.
Maar het werd steeds gevaarlijker. Ik kon mijn werk niet meer doen en had geen veilig leven meer. Daarom moest ik mijn land, mijn familie en mijn werk achterlaten.
Eerste stappen in Nederland
In 2023 kwam ik aan in Nederland. Ik verbleef eerst in Ter Apel. Alles was nieuw voor mij: de taal, de cultuur en het leven hier. Ik voelde mij onzeker en miste mijn familie. Wonen in een AZC was lastig. Daar is weinig privacy, vooral voor vrouwen. Je woont met veel onbekende mensen in een kleine ruimte. Toch probeerde ik positief te blijven.
In juni kreeg ik mijn verblijfsvergunning. Dat gaf mij rust. Nu kan ik aan mijn toekomst in Den Haag werken.
Leren en meedoen
Tijdens mijn tijd als asielzoeker deed ik al mee aan activiteiten van het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) en de gemeente Den Haag. Via de Ithaka Academie volgde ik een training over werken in Nederland. Tijdens die training ontmoette ik een huisarts bij wie ik later stage liep. Zo leerde ik veel over de zorg in Nederland.
Ook deed ik mee aan een speciaal programma voor mensen met een zorgopleiding uit het buitenland. Dat programma helpt mij om mijn registratie als arts in Nederland te krijgen. Ik hoop dat ik straks weer als arts mag werken.
Werken aan mijn droom
Mijn droom is om als arts te werken in Den Haag. Ik wil mij verder specialiseren in dermatologie en pathologie. Zo wil ik iets terugdoen voor Nederland en helpen bij het tekort aan mensen in de zorg.